έχε το νου σου στο παιδί..




Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

τα σώψυχα ενός "σαβουάρ βίβρ" !!!

Έρημη χώρα, πως τα κατάφερες έτσι;

Είχαμε τόσα χρόνια

Τόσες ευκαιρίες να κτίσουμε τη Δημοκρατία

Κτίσαμε ένα μπουρδέλο.

Έχεις χρήματα γαμάς,

Δεν έχεις γαμιέσαι.
Και τώρα ...
Και τώρα μιλάμε για εξεγέρσεις, για επαναστάσεις, για ανατροπές στους δρόμους.
Και τώρα μιλάμε για ένδοξους αγώνες, παρελθόντων ετών, για προγόνους που δεν είδαμε ποτέ.. Και τώρα μιλάμε με λέξεις πεθαμένες , απογυμνωμένες, όπως τα νούφαρα στη λίμνη, ομορφαίνουν για λίγο και γίνονται σκουπίδια μετά.
Σκουπίδια και οι λέξεις.
Σκουπίδια στους δρόμους , σκουπίδια στις αυλές μας , θανατηφόρες οθόνες που διαδρομούν σκουλήκια στα σπίτια μας, όπως στα σάπια μήλα της χωματερής.
Δεν ήμασταν εμείς, όχι, δεν ήμασταν εμείς.
Δεν ήμασταν εμείς που σκύβαμε το κεφάλι στ’ αρχίδια του Κουτσόγιωργα , του Τζοχατζόπουλου , του Λαλίωτη , όχι βέβαια στο Γιωργάκη γιατί αυτός δεν έχει.
Ποτέ δεν ταξιδέψαμε με τα κότερα του Βουλγαράκη μέσα σε νερά από οφσορ(sic) εταιρείες, ούτε ακούσαμε ποτέ για Βατοπαίδι, ούτε στείλαμε Καρατζαφέρηδες στη Βουλή, εμείς πάντα κοιτούσαμε να τη βολέψουμε , ιδέα δεν είχαμε.
Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε, ήμασταν φρόνιμα παιδιά , τόσο φρόνιμα που κανείς δεν μας έδινε σημασία. Το σπίτι μας, το φαγάκι μας, το αυτοκινητάκι μας , το κομματάκι μας ,το αλλάζαμε κιόλας να μην το βαριόμαστε ανάλογα με το χαρτζιλίκι, μετά πήραμε και κινητό να μιλάμε απ΄ το δρόμο πολυάσχολοι όπως πάντα, αγωνιστές όπως πάντα. Πάντα υπάκουα παιδιά , έτσι ακριβώς όπως μας ήθελαν, στο ένα χέρι κρατούσαμε το ένα αρχίδι , στο άλλο το άλλο, πιγκ πόγκ παίζαμε με τ’αρχίδια ..πόσες φορές δεν τα κρατήσαμε όλα μαζί και τα πετούσαμε ψηλά σαν ταχυδακτυλουργοί, είδαμε όλα αυτά τα αρχίδια να κάνουν αεροβασίες και μας έμοιαζαν πολύχρωμα μπαλάκια.
Ποτέ οι δημοκρατικές εφημερίδες Νέα , Ελευθεροτυπία και λοιπές δημοκρατικές φυλλάδες δεν υποστήριξαν και δεν έπαιξαν στο υπόγειο παιχνίδι του φασισμού που αλώνιζε ανενόχλητα τη χώρα.. Ποτέ δεν υπήρξε ο Μπόμπολας ήταν ένα φάντασμα στο κεφάλι των ονειροπαρμένων, των εχθρών του συστήματος. Ποτέ δεν υπήρξε χρηματιστήριο , ούτε Παπαντωνίου, πάντα οι τράπεζες ασχολούνταν με την προστασία του Αρκτούρου και με την αναγέννηση του περιβάλλοντος, ποτέ δεν έπιαναν τον κώλο των αμύητων σε ολυμπιακά αθλήματα ταπεινών καλοκάγαθών ανθρώπων από όνειρα θερινής νυχτός πλασμένους.
Ποτέ δεν καταναλώναμε επιδοτώντας μικρομάγαζα και στήνοντας πολυεθνικούς παραδείσους , αυτά στις άκρες των πόλεων που ολημερίς προσκυνάνε οι χριστιανοί μαζικά, όπως οι μωαμεθανοί στο ραμαζάνι.
Εμείς πάντα αγωνιστές, μέσα απ΄ τα ωραία σαλόνια μας, μπροστά στις έγχρωμες οθόνες μας, κτίσαμε σπίτια , ω επενδύσεις που κάναμε, σπίτια με βόθρους τεράστιους να τα νοικιάζουμε αντί καλού μισθού, καθότι από νωρίς βγήκαμε στη σύνταξη, ήμουν δεν ήμουν σαράντα πέντε τότε, από τότε πήρα και τα παραπάνω κιλά μου, από τότε αφού έλυσα κάθε δικό μου οικονομικό πρόβλημα, αγωνίζονται οι άκρες των δακτύλων μου πάνω σε μαύρα πλήκτρα , ρόζους έβγαλαν για το καλό των άλλων , συμπονώντας, μην εξοστρακισθεί καμιά σφαίρα και πάρει και μένα .
Εγώ το δήλωσα απανωτά, δεν έχω σχέση μ’ όλα αυτά, πάω στην Αγία τράπεζα να περάσω τους τόκους μου στο βιβλιάριο των ευχών μου …και μετά , μετά θα συνεχίσω τους αγώνες μου για το καλό της ανθρωπότητας .
Τι νέοι που φτάσαμε ως εδώ..

....
Κ.Τ.




Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ροδί

Όπως τα χείλια σου.

Ηλιοβασίλεμα στο τέλος Σεπτέμβρη
Σύννεφο ροδόχρουν, μέσα στα μάτια μας
Ολοζώντανο  ηδονικόν άσμα του κορμιού και της ψυχής
Ερωτικός καρπός των αισθήσεων, ακρογιάλι της τύχης
Ρόδινο ακρογιάλι του Παπαδιαμάντη
Του βουνού και της στάνης ξέσπασμα.

Μιας άλλης εποχής μυστήρια που ανασταίνονται.
Πράσινα φύλλα  σκεπάζουν τον ώριμο καρπό
δέντρο ακοίμητων πόθων και ακριβοθώρητων στεναγμών
Ρόδο της αγάπης και της προσμονής
Ά-χυτος πόθος, της λύτρωσης εκπλήρωση
Αλαργινό ταξίδι μύχιων ανεπαίσθητων σκέψεων, ανυπάκουο χρώμα της απεραντοσύνης
Ανάσα της υπομονής.
Αγαπημένο χρώμα των παιδιών , Να ένα Ρόδι
Έτσι μάθαμε το ρ, μετά είπαμε ρώγα
Μια ρώγα σταφύλι στο στόμα μου, όλη
η ζωή στα χέρια μας .
Αθέατο χρώμα στους τυράννους, στους οικονομολάγνους,
άσεβους και ευσεβούς τυχοδιώκτες
και θεατές που καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα
αντί πινακίου φακής ,ξοφλημένοι από νωρίς.
Αφύτρωτο χωράφι τσιμεντένιας γης, ανέξοδοι αριθμοί άνοστης ζωής, δυνάστες
των κήπων και της αυλής μας.
Περπάτημα σε στενό μονοπάτι από ξερολίθια,
ξεπροβάλουν απέραντοι οι δρόμοι του νου και των απόκρυφων αισθήσεων,
λίμνης ανταύγειες, από φωτεινό χαμόγελο του Ο-υρανού.
Ροδίζον πρόσωπο, σε αναπάντεχη συνάντηση, του έρωτα παγίδα.
ατέρμονης μεθυστικής διαδρομής από ροδίτη οίνο.
Χυτές λέξεις, ευοίωνο περίβλημα
σπόρια της γέννας και της προκοπής.
Ρόδι και δείλι
Του έρωτα τα ρω
φεγγάρια του Ελύτη,
Νερό κι αλμύρα
στα διψασμένα χείλη των Ο-νείρων μας,
ροδοκοκκίνισμα της λαχτάρας.
 
Κ.Τ.





Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη
στολίδι της αυγής μου...
 ...Κι αν πεσει απανω σου το βραδυ
       με τάστρα του τ΄απελπισμενα,
       μη φοβηθει απ΄το σκοταδι,
       ελα σε μενα,
       ελα σε μενα....
 Νίκος Γκάτσος

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Για φαντάσου...



Για φαντάσου, φαντάσου είπα ..
Έναν πολιτικό με ανάστημα Ανθρώπου, ένα γίγαντα στο νου και στην καρδιά, έναν Ανθρωπιστή που να μη λογαριάζει τι θα πει παγκόσμια οικονομική αλητεία ,
ένα πολεμιστή για τη ζωή στη χώρα μας και στον πλανήτη.
Για φαντάσου, φαντάσου είπα…
Να ήμασταν ένας περήφανος λαός, περήφανος σαν τον ήλιο μας , σαν τα βουνά μας , σαν τα πελάγη μας , λεβέντικα να θωρεί.
Για φαντάσου , φαντάσου είπα ..
Ένας μπροστά , χιλιάδες πίσω με σημαία μόνο τη ζωή, κάτω απ’ τον ίδιο μπλε Ουρανό, μια αγκαλιά. Όλοι μαζί σε έναν μεθυστικό κόσμο με άρωμα την ελπίδα.
Όχι , Αγάπη μου δεν είναι ρομαντικά όλα αυτά , είναι ο λόγος που γεννηθήκαμε, είναι ο δρόμος του κύκλου της ζωής , στη μέση αναβλύζει καθάριο κρυστάλλινο νερό.
Βρώμισαν τον νερό που πίνουμε, μπόχα και δυσωδία ο αέρας που αναπνέουμε, στο παζάρι των ληστών οι ζωές μας. Τα οικονομικά γουρούνια σκορπάνε τον θάνατο, αποστεωμένες αριθμητικές υπάρξεις δολοφονούν συνεχώς τη φύση του ανθρώπου . Δεν υπήρξε ποτέ χειρότερος φασισμός στη χώρα μας απ’ αυτόν που ζούμε σήμερα. Ποτέ . Αυτές οι ύπουλες φάτσες σαρακιών κατέστρεψαν το δέντρο της ζωής.
Καιρός να φυτέψουμε άλλο, σ’ ένα καθαρό τοπίο, χωρίς, δίχως αυτά τα ανδρείκελα, τα τηλεκατευθυνόμενα ανθρωποειδή που σαπίζουν τη ρίζα του.
Πάει καιρός που δεν μπορώ να μιλήσω τη γλώσσα τους, πόσο αστεία ή λογική του χεζοβελινισμού και της κουτσογιωργιανής κουστωδίας του, με τελευταία τρύπα στην κολοκυθοειδή φλογέρα τους τον μαιδανοφερμένο, ψιλοκομμένου στα μέτρα τους άκη, γιωργάκη, και όλα τα υπολείμματα των υπονόμων…
Για την ώρα πάω να χορέψω πάνω στα μνήματα των Ο-νείρων μας..


τρίζουν τα όνειρα , τρίζουν οι τάφοι
πεθαίνω σαν χώρα
ανασταίνομαι
μέσα από τις λέξεις σου αναβλύζω ..
Κ.Τ.

Πεθαίνουν τα όνειρα μέσα στην εκπλήρωση.
Και μόνο εκείνα τ άλλα, που η τύχη ή έστω οι περιστάσεις
τους αρνήθηκαν την ύπαρξη, εκείνα ζουν για πάντα.
Κι όταν, καμιά φορά, ξυπνάς τη νύχτα
Τ΄ ακούς να πεταρίζουν μέσα σου, τεράστια κι άγρυπνα
σαν τα δυστυχισμένα βλέφαρα των τυφλών.

(Τάσος Λειβαδίτης)

">

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Μωβ


Μωβίζει,  είπες.
Κι εγώ  σαν κοντάρι να τρυπάει τον Ουρανό
Λεβάντας άνθη , ηδονική καρτερικότητα ανέμου
Μικρά λουλούδια που απλώνονται την άνοιξη
Χρώμα φθινοπωρινής φαντασίας.
Κλείνω τα μάτια, λούζομαι με σαπούνι, άρωμα πασχαλιάς,
Στο βάθος του μαύρου, μωβ κύκλος .
Ένας λαμπερός διαυγής μωβ κύκλος.
Σαν μωβ μαέστρος ερασιτεχνικής ορχήστρας ονείρων.
Όπως ο ήλιος των μελλοθανάτων της Μασσαλίας.
Άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες, εφιάλτες και οράματα
Από παστρικές πόρνες και πότες του λιμανιού.
Μωβίζει είπες.
Ένα παιδί, αγναντεύει απ΄ την ράχη των ματιών του
Μια πόλη γεμάτο σκόνη και  μωβ σύννεφα
Το μέλλον της αβεβαιότητας,
Η αβεβαιότητα για το μέλλον.
Ξεβγάζω τα μαλλιά μου, με μπόλικο δροσερό νερό.
Ανοίγω τα μάτια μου, φως, σαν ήχος από μωβ κινητό τηλέφωνο,
Παιδική ζωγραφιά απ΄ τα καλύτερα μας χρόνια.
Γυμνός, ολόγυμνος, τρέχω στην κορυφή της τεράστιας πολυκατοικίας,
ένα παιδί κι εγώ χωρίς ενοχές, απλώνω τα χέρια μου στ’ αστέρια.
Η αγκαλιά μου γέμισε με χαμόγελα , ανάσες, τρυφερά  ματωμένα αγγίγματα.
Χορεύαμε σαν δαιμονισμένοι, παραδομένοι στο σύμπαν.
Σαν να χορεύαμε ένα Ο-νειρο.
Τον χορό της αιωνιότητας
Μωβίζει, είπες πάλι..
K.T.





σ' ευχαριστώ...

Νερό
Αλμυρό νερό
Πέτρα
Άσπρη πέτρα
Μαύρη πέτρα
Κόκκινη πέτρα
Ο -ρίζοντας

Έρωτας



Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.




Καληνύχτα τώρα...


Σ

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

από το άλσος της Ηλιούπολης...

Κι αν χαθείς
Κι αν χαθώ

Κι αν ξεχαστείς
Κι αν ξεχαστώ

Είσαι εδώ και είμαι εδώ

Είσαι εδώ για μένα
Κι είμαι εδώ για σένα
Είσαι εσύ για μένα
Και είμαι εγώ για σένα

Σ' αγαπώ κι ονειρεύομαι
Μαζί σου πως πετώ ψηλά
Στα σύννεφα

Μη μιλάς
Μη με πονάς

Είσαι εδώ, τώρα είσαι εδώ
Κι είμαι εδώ, τώρα είμαι εδώ

Είσαι εδώ για μένα
Κι είμαι εδώ για σένα
Μόνο εσύ για μένα
Μόνο εγώ για σένα

Πορτοκαλί

Όπως το ηλιοβασίλεμα .
Όπως ένα μπλουζάκι με θαλασσινό νερό πάνω στα στήθη σου.
Την  ώρα που η μορφή σου, γοργόνας ανάδυση,
Αντικατοπτρίζει τις ακτίνες του ήλιου.
Όπως το πορτοκάλι που μοιράσαμε για πρωινό.
Κι εγώ μύριζα τα δάκτυλα των χεριών σου.

Όπως η νέα χάραξη του Τίτου Πατρίκιου
Κι ο δρόμος του μεταξιού.
Φως, θάλασσα και πέτρα βράχων ,
το πορτοκαλί ομπρέλα στην απλωσιά του έρωτα. 
Ίσα που διακρίνεται, είμαι εδώ , σαν αντί-θεση,
Από θέση.

Σαν το σημειωματάριο που έκρυβες στη μπλέ ποδιά σου
Κάθε Σεπτέμβρη.
Κ.Τ.
http://www.youtube.com/embed/XDRcoRsRuYU


Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

υστερόγραφο....

Δεν σ αγαπώ σαν να σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλλα που τη φωτιά πληθαίνουν :
σ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσα από την ψυχή και τον ίσκιο.

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.

Σ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια :
σ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ άλλον τρόπο,

παρά με τούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````


Μέσα σου τραγουδάν τα ποτάμια, και η ψυχή μου πλέει μαζί τους
και πάει όπου εσύ θέλεις και όπου εσύ αγαπάς.


Ω εκείνη η μυστηριακή φωνή σου
όπου την αβγαταίνει και τη λυγάει στα δυο η αγάπη,
καθώς αντιλαλεί το σούρουπο και σβήνει πέρα!

...


.
.
Για ν' ακούς μόνο εμένα
τρυφερεύουν ώρες ώρες
τα λόγια μου
και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων

στην άμμο του γιαλού......
(ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΝΤΑ)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΥΓ...Μ ακούς ...μ ακούς ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ μου?
ετσι σε βάφτισα...
δεν τη φοβάμαι τη βροχή...σου είχα πει...
και εσύ....
και ΕΣΥ,να το κατάλαβες πως είσαι Η ΒΡΟΧΗ μου..?


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Πρόσωπα θλιμμένα ....


Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές
Όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι

Μη μου μιλάς, να ξερες τι μου ζητάς
Να ξερες ποιος είμαι εγώ τι προσπαθώ να σου πω
Αν αγαπάς κάθε σφυγμός της καρδιάς
Γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί

Θέλω να σ' αγγίξω για να ζήσω άλλη μια στιγμή
Ο χρόνος κλέβει χρόνο και το τέλος ψάχνει την αρχή
Γίνεται το λίγο ακόμη λίγο ακόμη πιο πολύ
Λόγια κι άλλα λόγια αχ και να χε η ψυχή φωνή

Μη μου μιλάς, να ξερες τι μου ζητάς
Να ξερες ποιος είμαι εγώ τι προσπαθώ να σου πω
Αν αγαπάς κάθε σφυγμός της καρδιάς
Γίνεται κοινή φωνή που προσπαθεί ν' ακουστεί

Πρόσωπα θλιμμένα να κοιτάνε πίσω απ' τις σκιές
Όνειρα σβησμένα προδομένα απ' τους ληστές του χθες
Όσοι περπατάνε δεν κοιτάνε πίσω πια ποτέ
όλα κι αν τ' αφήσουν δε θα σβήσουν το μεγάλο ναι












                                                                                             Ο

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Θαλασσί



Και ήρθες εσύ αγαπημένη
κρύωνα
μες το σκοτεινό δωμάτιο
με τύλιξες
με το χαμόγελό σου
άνοιξες το παράθυρο,
δεν έχουμε χρόνο για αδυναμίες,
είπες
ο κόσμος υποφέρει,
πάμε.
Με πήρες απ’ το χέρι
βγήκαμε γελαστοί στους δρόμους.
όλα μπερδεύονταν γλυκά.
Ήταν άλλες εποχές,
όλα ήταν μικρά
μόνο τα όνειρα ήταν μεγάλα.
Όλα μεγάλα δίπλα μας
κτίρια, αυτοκίνητα, προβλήματα,
μόνο τα όνειρα μίκραιναν,
σχεδόν πέθαναν.
Κι ήρθες εσύ αγαπημένη
κοίτα
κοίτα 
κοίτα
Ένα μεγάλο  Ό-νειρο
και μου έδειξες με το χέρι σου
τον δρόμο.
Έβαλα τα χέρια σου στα μάτια μου,
όπως πριν,
όταν άνοιξες το παράθυρο.

K.T.
 


















Πόσο σου πάει το θαλασσί...!!!



Μια μελωδία ακούγεται απ το κοχυλι που φύλαξα για ΣΕΝΑ, αγαπημενε μου...
Ακους, ακους?
Θέλω να με χορέψεις...
Σφίξε με απαλά...
Ο-λα συνωμοτούν για τουτο εδω το λικνισμα...
τα κύματα, το χρώμα το γαλάζιο, το θαλασσι , το μπλε που αναλογα αλλάζει κατά πως κάθε φορά νιώθει η ΑΓΑΠΗ...
πράσινη γίνεται , το χρώμα των ματιών ΣΟΥ..
και απλώνεται με μιά αγκαλιά..με ένα φιλί...
στο απέραντο το σύμπαν...
λαχτάρα για το Ο-νειρο
αφήνομαι..
σ αυτό ΣΟΥ το ταξίδι....


Ουρανός...Θάλασσα...

">

Ο

♫♥♫♥♫♥♫♥♫♥♫♥♫♥♫♥♫♥♫♥












''Άλλοι, ας καυχηθούν για τις σελίδες που έχουν γράψει’ εγώ, είμαι περήφανος για κείνες που έχω διαβάσει" Χόρχε Λουίς Μπόρχες...


Όσο πιο Σιωπηλός είσαι τόσο πιο πολλά ακούς.

Συντηρουμε το μυαλό μας ακοίμητο λαγαρό,ανήλεο.. Άλλο αργαστήρι να κάμουμε το σκοτάδι φως δεν έχουμε... ... Καζαντζάκης... Όμως κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να αγγίξει το φως της ψυχης..και αργαστηρι δεν ειναι ο νους.. αλλα η καρδιά...αυτο ομως το αντιλαμβανεσαι μονο σαν φτασεις στα υψιστα της πιο ταπεινοφρονης Σιωπής.

Οι λέξεις βουτούν στης ψυχής τους βυθούς κι από κει τις ακούς ν' αναδύονται αναβαπτισμένες, σκαριφήματα λευκών μαχαιριών από φως κοφτερό.
Οι ήχοι φέγγουν λάμψεις στα γράμματα, κύμβαλα στων πουλιών τ' ανοιγμένα ασημένια φτερά κι επιστρέφουν βοριάδες, διαβατάρικα τυλίγματα απ' ανάσες τελεσφόρων ειδώλων στους καθρέφτες του ήλιου και του φεγγαριού... αφυλάκιστο αντιλάλημα κόκκινων κρίνων π' αφήνουν ίχνη των άλμπατρος στων αγκαθιών τους κορμούς...

Όταν με έβγαλε η Ζωή στο Κατωφλι της Αλήθειας μου..
τότε μπήκα στον Πυρήνα της Υπαρξης μου....
Ξένος ο άλλος μου εαυτός..όσο δυναμώνει
μέσα στην ερημία των καιρών τόσο
θα αγκαλιάζει τη στιγμή σας με τις μελωδίες του..

 καλύτερα βουβά....να ξεπερνας τα όρια σου
Ο ουρανός ειναι υγρός η Θάλασσα βατή κι αναμεσα ξενη εγω
μια τεντωμενη κλωστη στον Οριζοντα..θα με σπασει η τελευταια
ανασα αυτη της οριστικης εξόδου απ τον απανθρωπο ντουνια
αυτον εδω που ονομαζεται πολιτισμος.

Για να εχεις αντοχές να φέγγεις στο νύχτωμα του κοσμου πρέπει να
εχεις φίλο σου το χρόνο τα βουνά και τις σιωπές σου.
Οφείλουμε στη Ζωη με οποιο τιμημα να παραμεινουμε ο εαυτος μας.!!
Να μοιράζεις ψυχή να προσπερνας κοτρονες πικρας και να αφηνεις
τις πληγες ανοιχτες στον αερα..χωρις επιδεσμους και βότανα παρηγοριας.
Έφτασα νωρίς γεφυρι δεν ειδα πουθενα παρα μοναχα αγρια βάτα...
και Άξιον το Τιμημα ....

Να θρηνεις εαν χασεις την εμπνευση τον εαυτο σου και την αγαπη
απο μεσα σου.  Οταν ανοιγει το κουτι της Πανδωρας βγαινουν εξω
ολα τα κακα και μεσα μενει μονο το ΦΩς και η Ελπιδα της ΑΓΑΠΗΣ.



(απο σχολια του "αερικου")
















Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

όνειρο που φεύγει είναι η ζωή...

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζαλαλαντίν Ρουμί"στον κήπο του Αγαπημένου"
Η μετάφραση ανήκει στην κ.Καδιώ Κολύμβα(Μούσες)
Music: Bayati Shiraz from "The Land of Fire"

Ο Πέρσης ποιητής Τζαλαλαλντίν οvομάστηκε Ρουμί μετά το θάνατό του.Ο πλούτος της μαγευτικής του ποίησης,τα ποιήματα του θεικού έρωτα και της μυστικής εμπειρίας που τα διαπνέει,συνθέτουν ένα ορμητικό ποτάμι ανατολίτικου λυρισμού,γεμάτο πάθος.
Οι ομοιοκατάληκτοι στίχοι του,που το άκουσμά τους έχει το ρυθμό της ίδιας της μουσικής κι είναι συνάμα θερμά ερωτικοί,καταφέρνουν να καταργούν το χρόνο ,να μιλούν και πάλι στην καρδιά!
Με τη μοναδική του μυθοπλαστική ικανότητα πετυχαίνει την εξουδετέρωση της λογικής,που έχει υπονομεύσει τον άνθρωπο και που με αυτήν προσπαθεί να κατανοήσει το κάθε τι....
Όλη η ποίηση του Ρουμί δεν είναι παρά μιά μεταξωτή κλωστή στα χέρια επιδέξιου υφαντή,αν και ο ίδιος δεν θεωρούσε την ποίηση σαν τίποτε περισσότερο από απλή αντανάκλαση της εσωτερικής πραγματικότητας,που ήταν αληθινή και που εκείνος αποκαλούσε αγάπη.
"Έλα,έλα και πάλι έλα.
Έλα κι αν είσαι άπιστος κι αν είσαι ειδωλολάτρης
ή της φωτιάς πιστός.
Του σπιτιού μας η γωνιά δεν έχει απελπισίας κατώφλι
Κι αν έχεις εκατό φορές τους όρκους σου πατήσει
έλα ξανά..."


ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ

(απόσπασμα)


Αγαπημένε μου, γίνε για μένα


Σαν τις φλόγες που χορεύουν με τον Έρωτα

Πυρά μες στην πυρά…

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Το κερί μου λιώνει με καημό

Κλαίει κέρινα δάκρυα.

Το φυτίλι καίγεται-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Εμείς που βαδίσαμε το μονοπάτι του Έρωτα

Δεν κλίνουμε μάτι όλη νύχτα.

Στην ταβέρνα των μεθυσμένων

Ο τυμπανιστής χτυπάει το τύμπανο-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Στη μαυρίλα της νύχτας

Οι εραστές ξαγρυπνούν

Μην τους μιλάτε για ύπνο

Το μόνο που θέλουν

Είναι να βρίσκονται μαζί μας-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

Η Ένωση είναι ένας μανιασμένος ποταμός

Που χύνεται κατ’ ευθείαν στη θάλασσα

Απόψε η Σελήνη δίνει φιλιά στα αστέρια…

Ό,τι αγγίζω ό,τι βλέπω

Γίνεται φωτιά της αγάπης-

Αγαπημένε μου, αυτό γίνε για μένα.

…………………………………………………………

Όλη τη νύχτα χόρευα γύρω απ΄το σπίτι

Του Αγαπημένου μου

Το πρωί εκείνος βγήκε έξω

Και μου πρόσφερε να πιω κρασί

Δεν είχα κύπελλο-

«Να το άδειο μου κρανίο», του είπα.

«Ρίξε μέσα το κρασί σου».

…………………………………………………………..

Χτύπησα την πόρτα

Εκείνου που αγκαλιάζει την αγάπη.

Άνοιξε, με είδε να στέκω εκεό

Κι άρχισε να γελάει.

Με τράβηξε μέσα.-

Έλιωσα όπως η ζάχαρη, στην αγκαλιά εκείνου του Εραστή

Εκείνου του Μάγου του Κόσμου.


(Τζελαλαντίν Ρουμί, Στον κήπο του Αγαπημένου, εκδ. Αρμός)

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ερωτικό κάλεσμα ~ Μενέλαος Λουντεμης



Ερωτικό κάλεσμα ~ Μενέλαος Λουντέμης
http://www.youtube.com/watch?v=GDkFa0-YfC0Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
Τις πνίγουν οι νεροποντές
Τις κυνηγούν οι βοριάδες
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου, δεν είμαι άνεμος
Τους ανέμους τους κόβουν τα βουνά
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατηλάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

"Mετά ο δρόμος έγινε δύσβατος, τα πόδια μας βάραιναν,
τα χέρια μας μάτωναν, η ανάσα μας ακούγονταν δυνατά ,
τόσο, που ούρλιαζαν πλάι μας οι λύκοι,
δεν φοβηθήκαμε,
ανταλλάξαμε τις καρδιές μας και συνεχίσαμε.
Είχαμε στο νου μας τις παγίδες, προχωρούσαμε σιγά,
πόσοι και πόσοι δεν τσακίστηκαν μες τα σκοτάδια,
πόσοι δεν έφτασαν ποτέ πριν τον θάνατο.
Από μακριά μπερδεμένες φωνές προγόνων,
πέρασαν κάποτε απ’ τον ίδιο δρόμο,
άλλοι δείλιασαν και γύρισαν πίσω,
άλλοι τράβηξαν μπροστά χωρίς να μετράνε
τον φόβο, δίχως νερό στα παγούρια τους,
με ξερό στόμα, κόκκινα μάτια απ’ την αγρύπνια
των ονείρων, σκεπάζονταν με κίτρινα φύλλα
τις κρύες νύχτες, αγκαλιαζόταν με τ’ αστέρια
για να ζεσταθούν .
Απλώθηκε ένα φεγγάρι καταμεσής στον ουρανό,
πήραμε χρώμα και συνεχίσαμε,
σαν να περπατούσαμε πάνω σε σύννεφα,
απαλά.
μην μας ακούσουν τα θηρία.
Πιαστήκαμε με τα χέρια,
μη χαθούμε.
Ήμασταν τόσο σίγουροι πια….."



Ολοκληρο μου ...
γυμνες πατουσες δεν νοιωθουνε τ αγκαθια...
ουτε διψω ουτε πεινω
χορταινω απ τον Αγιο τον Ερωτα μας...
κι αν ειναι να πεθανω...
κεινο που με τρομαζει...
ειναι μη σβησει η ΑΝΑΣΑ μου,
ΕΣΥ...
και δεν εχω απο ψηλα...κατι να καμαρωνω...


Είναι νωρίς ακόμα
είναι νωρίς ακόμα να μεγαλώσει ένα παιδί
είναι νωρίς ακόμα να τρυγήσουμε ένα όνειρο
είναι νωρίς να θρηνήσουμε για τον θάνατο.

Είναι αργά να κτίσουμε απ’ την αρχή
την πόλη που αγαπήσαμε μικροί,
άσφαλτος και βιτρίνες
και αίματα παντού.
Είναι αργά, ποτέ δεν είναι αργά.
...............
Κοιμήσου τώρα, κλειστ' τα μάτια
ανάσα μου μοσχοβολιά.
Κήπος βαθύς, γλυκό ποτάμι
στο προσκεφάλι τα μαλλιά.

Ο ύπνος ήρθε και σου φέρνει
κοπάδι κίτρινα πουλιά
μάτια μου
φως των ομματιών μου
μάτια μου
μάτια από μέλι και φιλιά.

Στην πόρτα στέκει τ΄όνειρό σου
κορίτσι μου μην πας μακρυά
εδώ κοντά, γύρω στο σπίτι
εξω στον δρόμο, είν' ερημιά

Ακόμη πόσο θε να σ΄έχω
δεμένη με χρυσή κλωστή
μάτια μου
φως των ομματιών μου
μάτια μου

">
κόσμε, αγάπη μου χρυσή.

Καληνύχτα μου.....

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.....




Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε, κλαις;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φας!
Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,
γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός
και θλιβερός ηθοποιός.
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,
θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!
Αχ πώς πονεί!
Κι ύστερα λες για δυο τρελές
που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,
γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.

Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός
είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,
που καρτερεί κάτι να δει.
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.....

Ήταν ο πιο γλυκός Σεπτέμβρης
Τα μαλλιά της τα έλουζε το φως
Το φεγγάρι κοινός τόπος ονείρων
Ασήμιζε τα ακροδάχτυλα των χεριών της.
Τα οδοφράγματα στήνονταν παντού,
Οι ειδήσεις έρχονταν, μαύρες σαϊτιές,
Η χώρα πέθαινε .
Ο κόσμος κοπάδια στους δρόμους
Μάζευε ιστορίες για ένα βαρύ χειμώνα.
Ήταν η μέρα που χέστηκε πάνω του ο Πρωθυπουργός της χώρας
Ένας άνθρωπος ήρεμος, τιμής ένεκεν διοικούσε, από γενιά σε γενιά.
Τα σταφύλια της οργής τα καταλάγιαζε η μορφής της.
Το γέλιο της γάργαρο νερό,
Τα μάτια της φεγγοβολούσαν τη νύχτα .
Ήταν η πιο όμορφη γυναίκα
πάνω στη γη.
Ειρήνη και Ελπίδα ΜΑΖΙ.
(Κ.Τ.)



Μες στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
και γω ψαράς με δίχτυ αδειανό,
θάλασσα εσύ και γω ο ναυαγός σου
στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω.

Είσαι νοτιάς και γω πουλί χαμένο
εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
είσαι βοριάς παγώνεις τα φτερά μου
κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας.

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
και γω παιδί χαμένο, μοναχό
μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω
...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Πότε θα πάρουμε φόρα...??

Ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρουμε πια τι μας ξημερώνει...και λες ψυχραιμία παιδιά, κάποτε (;) όλα θα αλλάξουν ..προσπαθείς να βρεις αισιοδοξία, όταν γύρω σου κόβει βόλτες η απόγνωση.
Οι ίδιες εμετικές φάτσες πολιτικάντηδων και δωσίλογων, φαντάσματα απ' το παρελθόν επαναφέρουν καθημερινά τον εφιάλτη της παγγαλίτιδας και του αδίστακτου φασισμού που ασκούν χρόνια τώρα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.. Φυσικά και δεν περιμένουμε από αυτούς που είναι βουτηγμένοι στα σκατά, στην απατεωνιά και στο ψέμα ,σε διατεταγμένες υπηρεσίες ελληνικών και ξένων πλουτοκρατικών συμφερόντων να ζητήσουν ούτε ένα συγνώμη και έστω ένας να παρατηθεί από το μέλι της εξουσίας.
Αυτό που δεν αντέχεται με τίποτα είναι να σου κάνουν μαθήματα ειλικρίνειας οι ψεύτες, μαθήματα δημοκρατίας οι φασίστες, η λέσχη της συμμορίας να μιλά για διαφάνεια ,οι ανίκανοι για ικανότητες .Αυτοί που υπηρετούν το δόγμα του σοκ τα κατάφεραν να διαλύσουν την ελληνική κοινωνία, καλοί γνώστες του ηλεκτροσόκ..
Καιρός να τους βγάλουμε απ’ την μπρίζα, να μείνουν αυτοί πτώματα…
Το πρώτο που χτυπάει ο φασισμός είναι η παιδεία, θυμάστε παλιά που είχαν βάλει υπουργό της κάποιον ηλίθιο Γιωργάκη και καθόταν μπροστά στο λάπτοπ να του βγάζουν φωτογραφίες, αυτή τη δουλειά σήμερα την έχει αναλάβει κάποια πράσινη κοκέτα κι εκείνον τον έκαναν αρχηγό …Αυτή η κυρία τα καταφέρνει καλύτερα στο έργο της, δίνει το τελειωτικό κτύπημα …ξεκινάνε τα σχολεία χωρίς βιβλία.
Σε ποια στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα δεν θα είχε παραιτηθεί….
Αλλά είπαμε τα γουρούνια δεν κοκκινίζουν….μη χάσουν το ροζ τους.
Οι αδίστακτοι φασίστες του πασοκ και όσοι εξαγορασμένοι ψηφοφόροι τους απέμειναν είναι η πλέον επικίνδυνη κατάσταση που βίωσε ποτέ η χώρα…μόνο οι συμμέτοχοι στο έγκλημα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν......
καρδιά μου τα έχω πάρει άγρια σήμερα ..συγκρατιέμαι, μην πάρω φόρα ..δες γιατί, απολλογούμαι απ'το πρωί, η κατάσταση είναι επικίνδυνη ,να δεις που μες το πρόγραμμα τους είναι να βάλουν τις τάξεις να αλληλοεξοντώνονται..τι λέω τωρα ,το έχουν κάνει χρόνια τωρα ..να τι έγραφα πάλι πριν, μες το τρέξιμό μου, έτσι για να μην αρχίζω να βρίζω χοντρά..
Όσες μάσκες και να φορέσετε, όσο κι αν ξεφτιλίσετε τις λέξεις, όσο κι αν επιμένετε γουρούνια ανάπηρα στις καρέκλες σας, η ιστορία θα σας γράψει σας τους μεγαλύτερους γλείφτες που πέρασαν απ' τον τόπο…Βρε ηλίθιοι ...... μόνο αυτή την πολιτική της γλυψοθηρείας ξέρετε, καμία άλλη ...οι γλώσσες σας όλων εσάς της εξουσίας κατακόκκινες, πόσο ακόμα θα βασανίζετε ανθρωπάρια το λαό;..πόσο σας αγόρασαν οι πολυεθνικές σας;
Μας πολεμάτε με τα κλεμμένα λεφτά μας, θα σας πολεμήσουμε με τον καθαρό ουρανό μας ..
Όσο πιο πολύ θα φασιστοφέρνετε, τόσο πιο γρήγορα θα δείτε την κρεμάλα σας .. Δεν πάει άλλο μαύρα κοράκια, θάρθει μια μέρα που θα απολογηθείτε ...κι αυτή η μέρα δεν θα αργήσει..

(Κ.Τ.)



Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων
που τον πλανήτη τον κρεμάνε σαν μπρελόκ
θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα
θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου
τους ψηφοφόρους που ’χεις μέσα στην κοιλιά σου
θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν
και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν.

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω.

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.

Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξίδι
και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξίδι
ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε
μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε
θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι
θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι
δημοκρατία κι αξιοκρατία
πλέον πωλούνται σε πανέρια σ’ ευκαιρία
μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο
σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα, ρε γαμώ το
νομίζουνε ποτέ δε θα μιλάμε,
όμως τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε.

Γι’ αυτό θα ζήσω μέσα στη μέρα
θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
θέλω τον ήλιο και οξυγόνο
κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ν’ ανταμώνω
αχ Ελλάδα, σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ
που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω.

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα
θα σας ρημάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα
άμα τα πάρω, δε θα μπορέσουν
δυο διμοιρίες από Μ.Α.Τ. να με βολέψουν
κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι
τη φαντασία μου χορεύω στο κενό.