έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ LOU REED.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ LOU REED.

Στη μνήμη του Lou Reed της ροκ, του Rythm and Blues της free jazz και της underground μουσικής σκηνής, του Lou Reed, εραστή της θρυλικής γενιάς των μπιτ, του Lou Reed της νιότης μας, του Lou Reed του πρώτου αμόλυντου και παντοτινού έρωτα της αθωότητάς μας, του Lou Reed εκείνων των πρώτων ποιοτικών ακουσμάτων μας, του Lou Reed της νεανικής επανάστασης μας ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, μιας επανάστασης που έμεινε γρήγορα από λάστιχο και σοβαρή μηχανική βλάβη κι έτσι περιορίσθηκε σε μερικά ετερόκλητα και μάλλον κακόηχα συνθήματα, του Lou Reed που συνέχιζε τη δική του μοναχική πορεία προς την τελειότητα, όταν εμείς ωριμάζαμε, έχοντας κάνει μόδα και ακατάλυτο ιδανικό μας το στραβισμό και τις όλο και μακρύτερες παρωπίδες, του Lou Reed που συνέχιζε ακατάπαυστα να μας καλεί και πάλι κοντά του, όταν εμείς εκστασιαζόμασταν σε ποικιλόχρωμα εμετικά σκυλάδικα ή στην καλύτερη περίπτωση ξαναθυμόμασταν τη νεανική επανάσταση μας, πιωμένοι νοθευμένο βρώμικο κρασί μέσα σε "μοδάτα" καπηλειά, όπου και την ολοκληρώναμε για να την "ξανακάνουμε" φαντασιακά κάποιο επόμενο Σαββατόβραδο, του Lou Reed που άφησε κάπου βαθιά μέσα μας το απίστευτης ποιότητας γνήσιο και μη νοθεύσιμο από κανέναν κερατά αποτύπωμά του, για να μας συντροφεύει σε κάθε δύσκολη ή ευτυχισμένη στιγμή μας, μέχρις ότου εγκαταλείψουμε κι εμείς τον κόσμο τούτο φορτωμένοι με τη δειλία μας και το απομεινάρι του διαστρεβλωμένου και κατακρεουργημένου από εμάς τους ίδιους επαναστατικού μας ονείρου.
Καλό ταξίδι Μεγάλε!

Παναγιώτης Σκουρκέας

................................................................................

">
και πώς να μην είναι θλιμμένη η κάθε μέρα μας πια............;;;;;;;;;;


">
Έφυγες βιαστικά τον Ιούλιο, τώρα σιγουρεύτηκα πως δεν υπάρχει κάτι πέρα από την στάχτη του θανάτου. Είχες υποσχεθεί, θα μου φανερωνόσουν αν πέθαινες πρώτη.
Αν ζούσες ,θα γιόρταζες σήμερα. Θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάπου παρακάτω θα βρισκόμασταν.
Θα μελετούσαμε ξανά εκείνη την εποχή.
Δεκάδες βραχιόλια σαν της Τζάνις και ινδικές φούστες, θυμάσαι;
Στικ ινδικά να καίγονται στο δωμάτιο και τα βινύλια να βγάζουν φωτιές σαν εκείνους τους μάγους από το στόμα.
Δεν σε θρηνώ, όχι, απλά αν υπήρχες θα μιλούσαμε για τόσα. Θα μιλούσαμε για την εποχή των υποκριτών, αυτήν που διανύουμε με τόση περηφάνια, θα μιλούσαμε για τα μάτια μας που ήταν αθώα, να, αυτό μου λείπει, μαζί μοιραστήκαμε αυτήν την αθωότητα, δεν ήμασταν για τίποτε υποψιασμένοι..
Και να σου πω κάτι μικρό μου; Τώρα με υποψιάζει η πολλή καλοσύνη, πρώτη ήττα, το συνειδητοποίησα πολύ τελευταία, πρώτη ήττα.
Παρατηρώ και περιμένω την αντίθετη πλευρά του χαμόγελου, εντάξει, όχι πως δεν πιστεύω, αλλά να, μαζεύτηκαν τόσα..
Μουλιάσαμε μαζί στην λίμνη των υποκριτών...
Χόρευες στα Στύρα με ένα μεθυσμένο φεγγάρι, χορεύαμε μαζί και η ενέργεια μας ενωνόταν, μπορούσε να διαχέεται και να γίνεται φως.
Πρώτος έφυγε ο Πάνος πριν δεκαπέντε χρόνια, φέτος εσύ.
Άνοιξα την πόρτα μου σήμερα, βγήκα έξω και μίλησα λίγο με τον ουρανό.
Έβγαλε κάτι γκρίζα βαμβάκια που μου μπούκωσαν την διάθεση.
Θα γιόρταζες σήμερα.
Όταν είπα την κόρη μου ΚΑΤΕΡΊΝΑ ήταν γιατί αγαπούσα το όνομα σου μέσα από εσένα.
Ποτέ δεν υποκρίθηκες για να αποφύγεις..
Ποτέ δεν έγινες λιπόψυχη.
Ποτέ δεν υπήρξες νευρωτική.
Μασουλάω κάτι λέξεις που τις βγάλαμε μαζί σαν κωδικούς μυστικούς επικοινωνίας.
Χάι Σάπαραλ, γατόνι, ψζουνινίνιον...
Το να έχεις μπέσα είναι χαρακτηριστικό βαρύ σαν ιστορία..Και φυσικά δεν έχει φύλο.
Αλήθεια, θυμάσαι το <<χαμένο>>, ναι αυτό το γοητευτικό πλάσμα που έμοιαζε στον Lou Reed, δούλευε στο νεκροτομείο για να κάνουν οι φοιτητές της ιατρικής μελέτες, θυμάσαι; Ήταν μέσα στην ηρωίνη πιο βαθιά κι από τυφλοπόντικα.
Τον είδα μια μέρα, είναι μια χαρά κι έχει δυο παιδιά. Φεύγοντας είπαμε θα τα πούμε, σιγά μην τα λέγαμε..
Δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως γλύτωσε...
Λοιπόν Κατερίνα δεν υπάρχει τίποτε μετά τον θάνατο ε; Ο Επίκουρος είχε δίκιο λοιπόν, μόνο εκείνος ο πατέρας μου κι ο παππούς μου με έχουν μπερδέψει αφού όσα μου είπαν στο όνειρο μου συνέβησαν, έχω και μάρτυρες...
Λοιπόν; Τίποτε δεν υπάρχει εκεί που είσαι τώρα; ή περνάς τόσο καλά που όλα εδώ κάτω σου φαίνονται απίστευτα ανιαρά και ανούσια;
Ίσως και να είναι αυτό.
Άκου, εδώ κάτω ζούμε σε ένα απίστευτο κομφούζιο. Η έπαρση , η υποκρισία, οι σωτήρες, η βλακεία έχουν θριαμβεύσει. Ναι, και όσο πάμε λιγοστεύουμε....
Αλλά άκου, εγώ θα σου βάλω το αγαπημένο μας τραγουδάκι και θα στο χαρίσω δίχως αναφιλητά.
Αν τον βρεις τον Lou εκεί πες του πως πάντα θα τον αγαπάμε, εντάξει;
Μου λείπεις Rocky, κάνε ένα τζόιντ πάνω από τα σύννεφα..
Οι αληθινοί φίλοι σαν φεύγουν πονάει πολύ......
Αυτό δεν συνηθίζεται...



https://www.youtube.com/watch?v=QYEC4TZsy-Y

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου